หลักฐานที่ปรากฏเป็นรูปตัวอักษรบนศิลาจารึกที่พบในภาคอีสาน ตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 21 เป็นต้นมา พบว่ามีรูปอักษรเพิ่มขึ้นมาอีกสองแบบ นั่นคือ อักษรธรรมอีสานและอักษรไทยน้อย อักษรธรรมอีสานเป็นอักษรที่พัฒนามาจากอักษรมอญโบราณ ในบริเวณจังหวัดลำพูนปัจจุบัน หรืออาณาจักรหริภุญไชยในอดีตราวพุทธศตวรรษที่ 17-18 รูปอักษรตัวธรรมเป็นรูปอักษรที่ชาวล้านนาได้พัฒนามาจากรูปอักษรมอญโบราณมาเป็นรูปอักษรพื้นเมืองที่เรียกว่า ตัวเมือง หรืออักษรยวน และโดยเหตุที่อักษรตัวเมือง หรือ อักษรยวน นี้นิยมใช้เขียนบันทึกเรื่องราวทางศาสนาและวรรณกรรมที่เกี่ยวเนื่องด้วยพระพุทธศาสนา จึงนิยมเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า อักษรตัวธรรม อักษรตัวธรรมได้แพร่เข้ามาสู่อาณาจักรล้านช้างและดินแดนลุ่มน้ำโขงตอนกลาง ดังมีจารึกวัดสังคโลกเทวาลัย ที่พบบริเวณเมืองหลวงพระบาง สปป.ลาว ลงศักราชตรงกับ จ.ศ.889 หรือ พ.ศ.2070 และจารึกวัดสุวรรณคูหา อำเภอสุวรรณคูหา จังหวัดอุดรธานี ลงศักราชตรงกับ พ.ศ.2106 เป็นหลักฐานยืนยัน
ฟอนต์อักษรธรรมอีสาน ฉบับของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตขอนแก่น ออกแบบตัวอักษรโดย พระครูศรีพุทธิบัณฑิต, ผศ.ดร. ผู้อำนวยการสำนักวิชาการวิทยาเขต ถูกนำไปพัฒนาเป็นฟอนต์โดย นายนิรันดร เลิศวีรพล นักวิชาการคอมพิวเตอร์ ชำนาญการ
ฟอนต์อักษรธรรม
รายละเอียดการพิมพ์
